تایپوگرافی زبان نوشتاری، نه‌تنها همچون مجرای روایت کلامی عمل می‌کند، عنصری بصری و منبعی نشانه‌شناختی واجد توانش‌های معنایی خود نیز است. در این مقاله، علاوه بر تحلیل گزیده‌ای از کتاب‌های تصویری معاصر، برای بررسی این نیز که تایپوگرافی چگونه بر توانش معنایی در کتاب‌های تصویری معاصر می‌افزاید چارچوبی عرضه شده است. این مقاله با ارائه‌ی بحثی مختصر درباره‌ی مفهوم چند‌وجهی‌بودن و کتاب‌های تصویری به‌عنوان متون چندوجهی و مرور کلی استفاده از تایپوگرافی در کتاب‌های تصویری آغاز می‌شود و چارچوبی را برای تحلیل و تفسیر عناصر تایپوگرافیکی در کتاب‌های تصویری معاصر به دست می‌دهد.