حُسن مردن هنر و پیوستن او به "تاریخ هنر" این است که کار و شخصیت اوتا حد زیادی تصفیه و تطهیر می‌شود، کلک‌ها و ریاکاری‌های غیرهنرمندانه‌اش "هنری" تلقی می‌شود، آثار بد و ضعیفش به زیر قالی‌ها و ته پستوها فرستاده می‌شود و هرچه می‌ماند به عنوان کشف و "زبان شخصی" او مورد پذیرش و تحسین قرار می‌گیرد. ما، زمان خود تصفیه‌کننده‌ی تاریخ است و نگاه‌ها و شیوه‌های تازه برخورد و نقد را در پی می‌آورد و تنها ساکنین دائمی این قلمرو هنرمندانی خواهند بود که با انسان و زندگی او پیوندی حقیقی داشته باشند.