زمانی که از «تاریخ هنر» صحبت می‌کنیم، از کدام «تاریخ» و از کدام «هنر» سخن می‌گوییم؟ رویین پاکباز در مقاله‌ی «تاریخِ هنر: رویکردهای سنتی و جدید» سنت تاریخ‌نویسی هنر و رویکردهای حاکم بر این سنت را مرور می‌کند. متن می‌کوشد سیر تحول و تطور این سنت را- از قرن اول تا قرن بیستم- شرح دهد. پاکباز این مرور تاریخی را با تمرکز بر نمونه‌های برجسته و دوران‌ساز تاریخ‌نویسی هنر، از متقدم‌ترین تا متأخرترین نمونه‌های آن، از پلینی و گزیه‌هه تا پالاک و کلارک، پیش می‌برد. و الگوها، روش‌ها و ویژگی‌های تاریخ‌نویسی در هر یک را به اختصار شرح می‌دهد. نگارنده در ضمن مرور تاریخی سنت تاریخ‌نویسی هنر در غرب به شکل‌گیری این سنت در ایران نیز اشاره می‌کند. به طور کلی پاکباز، جریان تاریخ‌نویسی هنر از آغاز آن تا سده‌ی بیستم را رویکرد سنتی می‌نامد. و تواریخ هنر از اواسط قرن بیستم به این سو را ذیل رویکردهای جدید طبقه‌بندی می‌کند. بنابراین پاکباز در این نوشتار سیر گذار از رویکردهای سنتی تاریخ‌نویسی هنر به رویکردهای جدید نیز شرح داده می‌شود. که به تعبیر دیگر گذار از تاریخِ هنر (History of Art) به تاریخ‌های هنر (Histories of arts) است. شرحی که در قالبی روان و منسجم بیان شده است. مطالعه‌ی این نوشتار به تمامی دانشجویان و پژوهشگران در حوزه‌های مرتبط با تاریخ‌نویسی هنر توصیه می‌شود.

برای دریافت مقاله روی گزینه خرید کلیک کنید.

برای دیدن سایر مقالات رویین پاکباز اینجا را کلیک کنید.

بخشی از مقاله:

تاریخ هنر یکی از رشته‌های علوم انسانی است که به تحقیق در فرهنگ دیداری می‌پردازد. تاریخ هنر بیش از پیش بر آن است که نقش فرهنگ دیداری در جوامع مختلف را بشناسد. و از راه بررسی همه جانبه‌ی خود هنر، آگاهی بیشتری از مردم و فرهنگ‌هایی که آثار هنری را آفریده‌اند به دست آورد. گستره‌ی فرهنگ دیداری نه فقط ساخته‌ی نقاشان، مجسمه‌سازان، چاپگران و معماران، بلکه بسیاری از تولیدات دیگر (مانند عکس‌ها، فیلم‌ها، طرح‌های تبلیغاتی، اشیای تزیینی و جز اینها) را شامل می‌شود. تاریخ هنر با مطالعه و تجزیه و تحلیل این آثار به ما می‌گوید که آن‌ها چگونه شکل گرفته‌اند و در زمان‌ها و مکان‌های معین برای گروه‌های مختلف مردم چه معنای بصری خاصی داشته‌اند.