از چه زمانی مرسوم شد كه به هنگام سخن گفتن در مورد یك نقاشی یا دوره خاصی در تاریخ هنر بیش از آن‌كه در مورد شكل و رنگ و تركیب‌بندی و تاریخ سبك و تحولات زیبایی‌شناختی حرف بزنیم، با اتكا به نام و واژگان چهره‌هایی چون فوكو، لاكان، دریدا و امثال آنها سخن بگوییم ــ یا دست‌كم (و در بسیاری از موارد، نادانسته) شبح پنهان این شكل از نظریه و نظریه‌پردازی بر نوشتار یا گفتار ما حاكم باشد؟ این اتفاقی است كه در طول چهار‌ـ‌پنج دهه گذشته برای تاریخ و نظریه هنرِ محافل دانشگاهی دنیا و همچنین نهاد‌های كاربسته‌تری چون نقد و مدیریت هنری (curatorship) موزه‌ها و گالری‌ها رخ داده است....