«تأثیر خارج بر هنر معاصر ایران» عنوان مقاله‌ی باوند بهپور در توصیف تأثیر جهان خارج از ایران بر هنر معاصر ایران است. از آنجایی که در هنرهای تجسمی همانند ادبیات ترجمه اتفاق نمی‌افتد و بده‌بستان‌های بصری در بستر دیگری شکل می‌گیرد، بهپور تلاش می‌کند فرمولی برای ترجمه‌ی بصری ایرانیان در تقابل با خارج معرفی نماید. این بررسی نوع نگاه ایرانیان به پدیده‌های بیرونی در حیطه‌ی مطالعاتی فرهنگ‌های بصری قرار می‌گیرد. خارج، شیوه‌ی نگاه کردن ما و همچنین شیوه‌ی دیده‌شدن‌مان را تغییر می‌دهد. مقاله این تغییرات را در قالب نظریه‌ی ترجمه نیز بررسی می‌کند. به عنوان مثال استراتژی ترجمه در دوران قاجار استفاده از مستشاران خارجی بوده‌است. این استراتژی در دوران پهلوی متفاوت است که مقاله سیر تحول و دلایل تغییر آن را تحلیل می‌کند. ایرانیانی که در دوره قاجار به هویت خارج از ایران اهمیتی نمی‌دادند، در دوره‌ی پهلوی با تکیه بر هنر در تلاش هستند نظر غرب را جلب کنند. مقاله به تفصیل شرح این تغییر رویکرد و رسیدن به هنر اگزوتیک را تحلیل می‌کند. این روند تحول در هنر پس از انقلاب تأثیری ناهمگن و ناهمزمان با خارج دارد. با تسلط هنر چپ وارادات هنر قطع می‌شود، در حالی که آبشخوری ملی نیز برای هنر مردمی وجود ندارد. مقاله در ادامه با بررسی این جریان از سال 1377 تا 1390 نشان می‌دهد که گفتگو با خارج این بار جریانی بسیار متفاوت از گذشته دارد.