تصور غالب بر این است که نقاشی هنری انفرادی است و عملکرد گروهی، تاثیر چندانی در مناسبات این حوزه ندارد. همچنین هاله مقدس هنرمندان آنان را چون پیامبران شوریده و تنهایی می‌نمایاند که جلوه‌های زندگی عادی از آنها دلبری نمی‌کند. اما اگر از دیدگاه بوردیو به هنرمندان بنگریم این هاله‌های تقدس محو می‌شوند و جای آن را رقابتی سخت بر سر سرمایه‌های چندگانه می‌گیرد. هر چند نگاه بوردیو نگاهی تقلیل دهنده و گاه بی‌رحم است، اما امکان توضیح و تفسیر بسیاری از کنش‌ها و تحولات و تغییرات را در دنیای هنر می‌دهد. مقاله حاضر سعی دارد با چشم پوشی از آن هاله ها به رقابت هنرمندان نقاش نوگرا در 50 سال گذشته بر سر سرمایه‌های نمادین، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی بنگرد و نشان دهد تحولات سیاسی و اجتماعی و کنش‌ها و دسته بندی‌های گروهی چگونه در رقابت میدان‌های قدرت درون حوزه نقاشی و ارتباط آن با میدان قدرت دولتی موثر بوده است.