حافظه‌ی جمعی، گذشته‌ی مشترکی است که جوامع با ارائه‌ی این گذشته‌ی مشترک و بازنمایی آن، در پی یافتن ریشه، هویت و پیوندی جمعی هستند. ویلیام داریتی، در دایره‌المعارف بین‌المللی علوم اجتماعی، کاربردِ امروزینِ اصطلاح «حافظه‌ی جمعی» را تا حد زیادی به امیل دورکیم و شاگردش موریس هالبواكس منسوب می‌داند. (Darity, 2008, 7) هالبواكس، جامعه‌شناس فرانسوی، نخستين كسی بود كه به پيروی از دوركيم حافظه را مستقيماً به يك موجوديت جمعی، كه آن را جامعه يا گروه می‌خواند، نسبت داد. برای هالبواکس، مطالعه‌ی حافظه، به معنای تأمل پیرامون خواص و ویژگی‌های ذهنِ فردی نیست، بلکه بیشتر به معنای چگونگی همکاری ذهن‌ها در جامعه است و اینکه چگونه عملکرد آنها به واسطه‌ی آرایشِ اجتماعی، ساختار می‌یابد. ...