همواره اقلیم‌گرایی یا Regionalism هنر آمریکایی را ستوده‌ام. آن سوی از رونق افتاده و پنهان مانده هنر آمریکایی را که با پروپاگاندا و سیاست و تبلیغات و انواع و اقسام گفتمان‌های فرهنگی و اجتماعی قرن بیستمی نسبت چندانی ندارد. ذهن تنیده در گیرودارِ آب و خاک و زادبوم بیشتر معطوف به خود زندگی است تا آن فلسفه‌ای که می‌خواهد زندگی را معنا کند. به همین دلیل ردپای شمایل‌های محلی را باید محصول جریان سیال قلب دانست تا تعمدهای فکر! و نتیجه چنین برخوردی با هنر و زندگی بیشتر یک راز خواهد بود تا معما!...