تجربه‌ی مواجهه با مدرنیته و غلطیدن ناگزیر و سراسیمه‌ی ما به درون روابط و مناسبات آن، از همان آغاز، تجربه‌ی زمان را دگرگون کرده است. این مدرنیته‌ای است که از یک سو پنداری رخ نمی‌دهد و به‌درستی تحقق نمی‌یابد یا به‌نحوی مخدوش تجربه می‌شود و از سوی دیگر سراپا غرق در آنیم و در نهادها و روابط و مناسبات آن دست‌وپا می‌زنیم. این دگرگونی در سه سطح کلی و درهم‌تنیده، به لایه‌های گوناگونی شکل می‌دهد که وجه زمانی تجربه‌ی تاریخی ما را می‌سازند: در سطح نخست با شکاف زمانی «بیرونی» میان درک پیشامدرن از زمان و ضرباهنگ زمان مدرن روبه‌روییم...