هنوز هم برای بسیاری، هر بحثی پیرامون موزه، از تحقیق در هنر جدا نیست؛ چنان که هر بحثی از تاریخ موزه‌ها نیز از تفحّص در تقویم فراتر نمی‌رود. شکّی نیست که تأمّل دربارۀ موزه از تأمّل دربارۀ هنر و تاریخ منفک نیست و درست به سبب همین پیوند، سخن گفتن از موزه در ایران نمی‌تواند مستقل از وضعیّت عمومی مطالعات هنر و تاریخ در ایران و لاجرم ـ مانند هر مبحث دیگری ـ مستقل از وضع عمومی اندیشه در ایران باشد. دشواری ورود به بحث از موزه ـ مانند هر بحث دیگری ـ بیش از هر چیز، ناشی از وضعیّت آشفته‌ای است که می‌توان از آن به مثابه بحران امر تاریخی در اندیشه و اندیشیدن ایرانیان یاد کرد.