این مقاله در پی نشست تخصصی شهر، منظر، خاطره از سوی سازمان زیباسازی شهر تهران و با همکاری انجمن متخصصان فضای سبز و منظر ایران در روز 10بهمن 1390 در مجموعه باغ فردوس برگزار شد نوشته شده است، این همایش با حضور دکتر محیط طباطبایی، مهندس سادات نيا، دكتر توسلی، مهندس راستين در یک پانل گفتگو و نیز مهندس بهشتی، دكتر مختاری، دكتر تكميل همايوندر بخش دیگر برگزار شد. همچنین دکتر دایان منزیس از کشور نیوزلند و دکتر آنا کریختینگ از سوئیس مهمان این نشست بودند.

       

برای دریافت مقاله روی گزینه‌ی خرید کلیک کنید. 

بخشی از مقاله:

     

آنچه به صورت پارادوکسیکال در مورد جامعه ما مشهود است، رویکرد شدید عاطفی ما به گذشته خود و همزمان تخریب سریع و شتابزده‌ای‌ست از هر آنچه که از گذشته برایمان باقی مانده است! در تعریف نوستالژی آمده است: نوستالژی، شکوه بخشیدن و بزرگ‌نمایی‌کردن گذشته است. گرایشی که با نگاه اسطورهای و گاه افسانهای ما به تاریخ و هویت تاریخی‌مان انطباق‌پذیر و غیرقابل‌انکار است. با نگاهی به نقاشی‌های دیواری در شهر تهران، گرایش‌های ادبی‌مان در دوران معاصر و صورت‌های دیگر بازنمایی خاطرات، تفسیرها و تعبیرهای شخصی و جمعی‌مان، دلتنگی و تقدس‌نمایی جامعه‌مان نسبت به گذشته را می‌بینیم. و خود را با هویت ذهنی‌مان از گذشته‌ی خود مقایسه می‌کنیم و دچار نوستالژی می‌شویم. اما هر آنچه را به صورت ملموس و فیزیکی از قبل باقی مانده است را تخریب می‌کنیم...