مهاجرت کردن با گریختن فرق می‌کند. در گریختن نمی‌روی به استقبال تصویری که برایت ساخته شده است. از واقعیت به فانتزی هم نمی‌گریزی. فقط می‌روی که نمانده باشی. البرز زاهدی در مقاله‌ی «چمدان فانتزی» ما را با روایت شخصی خود از زندگی کوتاه دوران مهاجرتش آشنا خواهد کرد. از سختی انتخاب آن‌چه که در چمدان باید بگذارد تا بتواند 27 سال زندگی در ایران را در آن جا بدهد تا رفتن به کشوری بیگانه و روبه‌روبه‌یی با زندگی تازه که گویی همه چیز قرار است از نقطه‌ی صفر آغاز شود و حتی اسم خیابان‌ها نیز دلالتی بر چیزی ندارند، و تا تصمیم‌اش برای برگشتن که چرایی و چگونگی آن را در این مقاله خواهیم خواند.