پرده‌های امید بازماندگان نمایش عادی‌ترین وضع واقعیت‌اند. هر آنچه پیش روست بی هیچ، یا با حداقل جرح وتعدیلی به قاب او راه می‌یابد، بناها، ماشین‌های بدهیئت، مکان‌های بین‌شهری و هر شیء زیبا و نازیباشناسانه‌ای سرنوشت تصویر او را رقم می‌زنند؛ ضیافتی بس خودمانی که در آن هیچ شیئی به‌خاطر نازیبا بودن و یا نامناسب بودنِ مکان قرارگیریش حذف یا جابه‌جا نمی‌شود...