در وضعیت حاضر پرداختن به بحث مدرنیته/ تجدد در ایران نیازمند توجیه است، مگر آن‌که صرفاً بخواهیم صفحاتی را پُر کنیم و ملال فراگیرمان را (و تا اندازه‌ای جیبمان را) با" کار فرهنگی" تسکین بخشیم. زیرا اگر قرار بر تکرار ژست‌ رهایی‌بخش و سیاسیِ اواخر دهه‌ی هفتاد شمسی باشد، نتیجه‌ی کار ضرورتاً، به قرینه‌ی سخنی مشهور و کمدی یا مضحکه خواهد بود. شروع کردن این بحث، و لاجرم افزودن به انبوه متون موجود، دست‌کم نیازمند عنصری منفی و سلبی است، نیازمند نوعی فاصله‌گیری، نوعی تغییر جا، چه در فرم و چه در مضامین.