نوشتۀ زیر به بهانۀ، و در نقدِ، مقالۀ ایمان افسریان بر استفادۀ بی‌طرفانه‌اش از مفاهیمی نظیر هنر بازاری، نوشتۀ حاضر همراه با موضع‌گیری ست. این نوشته بیش از هرچیز شامل چند ایده و نکتۀ پراکنده و به طور کامل پرداخت نشده‌ای است که یک ناهنرمند مطرح کرده است، کسی که دغدغۀ او نفسِ هنر، بلکه نقد و سنجشِ امر سیاسی/ اجتماعی است. گذشته از این که آیا هنر بازرای یا هنر خواص" خوب" است یا "بد"، آنچه قبل توجه بود جملۀ آرام افسریان به جریان‌های آوانگاردگرا بود. نقد افسریان البته واجد پیش‌فرض‌های زیادی است که می‌توانند نقد شوند، و از این حیث نوشتۀ او به هیچ رو عینی و بی‌طرف نبود. نه این‌که بی‌طرفی نوعی فضیلت باشد، کاملاً بالعکس.