سوم ژانویه 1889، میدان شهر تورینو، ایتالیا: فریدریش نیچه ناگهان بازوان را دور گردن اسب (مادیان؟) پیری حلقه می‌کند که به گاری بسته شده‌است و مرد گاریچی به او تازیانه می‌زند. نیچه غوغایی به راه می‌اندازد، هق‌هق گریه می‌کند؛ سرانجام صاحب‌خانه‌اش می‌رسد و او را به منزل می‌رساند: نیچه دو روز تمام، ساکت و ساکن، روی مبل می‌افتد و در آخر زیر لب می‌گوید:«مادر، من احمق‌ام». پس از آن، نیچه را به ینا می‌برند: نخست مادر و سپس خواهرش عهده‌دار پرستاری از او می‌شوند. ...