من و آنیش کاپور در جهان‌شهری عظیم بزرگ شدیم که یک موزه شهرداری داشت و دو گالری هنری خصوصی. در اواخر دهه ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰، بیست دقیقه طول می‌کشید تا از میان «محله هنر» بمبئی عبور کنی: موزه شاهزاده ولز در کنار گالری هنر کیمالد قرار داشت که فاصله‌شان از گالری پاندول بیشتر از یک مایل نبود. موزه که در سال ۱۹۲۲ تأسیس شده بود به معنای مرگبار آلمانی کلمه «موزئال» [موزه‌ای] بود: آدورنو می‌گوید موزه‌گونه یا موزه‌ای «ابژه‌هایی را توصیف می‌کند که ناظر دیگر رابطه حیاتی‌ای با آنها ندارد؛ ابژه‌هایی که در حال مرگ هستند.» این موزه که در قلب منطقه قدیمی شهر واقع شده بود حفاظتگاه برخی از آثار هنری عظیم کلاسیک و سنتی بود: آثار برنزی دوران کولا، نقاشی‌های دوران راگامالا، مینیاتورهای مغول و معدود آثاری از هنرمندان معاصر.