در اواخر قرن هجدهم روشنفکران و هنرمندان اروپایی در ناامیدی به سر می‌برند. اینان‌ در آرزوی ‌‌رهایی از قیمومت عقل، زیبایی‌شناسی رمانتیک را پدید می‌‌آورند که بر کیش احساسات استوار است. این‌‌گونه ماخولیا به گونه‌ای قدرتمند بازمی‌گردد و نوعی تب خیالبافیِ نیمه شیطانی فراگیر می‌شود. هنرمندان با پرداختن به کشف و شهود درونی، خویش را در مرز جنون می‌یابند.