«در طلیعه‌ی انقلاب دیجیتال، به نظر می‌رسید که تصویرگری با استفاده از رنگ و مرکب، یکشبه و از قرار معلوم برای همیشه، قافیه را به کلاژهای فوتوشاپی باخته است. در اشاره به آن دسته از آثاری که به شیوه‌ی «آنالوگ» و سنتی کار شده بودند، صحبت از کهنگی بود. آیا کهنگی واقعاً ترسناک است؟ جای تردید وجود دارد.» این جستار کوتاه درباره‌ی تحولاتی است که عصر دیجیتال هنر تصویرگری را دستخوش خود کرده است. نگارنده برای شرح تحولات عظیمی که دهه‌ی هشتاد در عرصه‌ی تصویرگری شاهد بوده است مروری اجمالی بر وضعیت هنر تصویرگری در دهه‌ی هفتاد دارد. این دهه مقارن با آغاز بسیار تدریجیِ گذار از شیوه‌ی تصویرسازیِ دستی به دیجیتال بود. به گفته‌ی او سال‌های پایانی دهه‌ی هشتاد و رواج شیوه‌ی دیجیتال در تصویرگری آنچنان موقعیت این هنر را دگرگون کرد که بیم آن می‌رفت هنر تصویرسازی در معرض تهدید جدی و حتی ناپدید شدن برود. با این وجود، دهه‌ی نود جریان احیا یا بازگشت تصویرگری را همراه داشت که هر چند به دلیل متکی بودن بر فرم‌های مد روز عمر بسیار کوتاهی داشت، جهش‌ها و رویدادهایی را در پی داشت که محصول آن‌ها متضمن بقای هنر تصویرگری شد. نگارنده نمونه‌هایی از این جهش‌ها را در آثار مَریون دیوچرس، بِرِت رایدِر و مَت جانسون برای خوانندگان شرح می‌دهد. به گمان او بزرگ‌ترین تهدید پیش روی تصویرگران استمرار بر تفکر سنتی در این حوزه‌ی به شدت متغیر است و بقای حیات هنرمندان تصویرگر را در گروی توانایی پذیرش تغییرات مستمر این حوزه می‌داند.