اسماعیل فصیح را دیر کشف کردم و در همان برخورد اول شیفته قصه‌هایش شدم. ما هم‌شهرکی بودیم. ساکن اکباتان‌. یک بار در کتابفروشی شهرک دیده بودمش. این آخری ها بعد از سکته‌‌ای ناقص‌ حال خوشی نداشت. حواس‌پرت بود و آثار پیری و زوال در پیکر و صورتش مشخص. فصیح خیلی زود در ذهنم به هیأت یک آدم فضایی‌ درآمد...