عکاس آلمانی، آندریاس گرسکی، از فضاای عظیم مانند تالارهای بورس، آسمان‌خراش‌ها، و قلۀ کوه‌ها عکاسی می‌کند؛ که درآنها، انبوه آدمیان که کوچک وسرسخت به نظر می‌رسند، حضور خود را در جهان، همچون اجتماع بی‌مقدار و بی‌دغدغۀ مورچگان، جلوه‌گر می‌سازند. گویی این آدمسان هم، مانند مورچگان، لحظه‌ای دربارۀ بهره‌وریِ بی‌رویۀ معمارانه، فناورانه، و شخصی‌شان- از جهان طبیعت، تأمل نمی‌کنند. آدم‌ها در عکس‌های او، با رفتار قاطع و بی‌توجه‌شان، گواهی می‌دهند که دیگر طبیعت دست‌نخورده‌ای از تعدّی آدمی در امان نمانده است. به جای طبیعت، ما شاهد نشانه‌های هجوم یک اقتصاد جهانی هستیم. در نگاهی کلی، آثار گرسکی، طرحی از یک جهان متمدنِ پسامدرن، پیش روی‌مان می‌گشاید...