آیا عکاسان از تضاد و حرکت و تغییر چیزی نمی‌دانند؟ آیا آنان ذاتاً و هرگز نمی‌توانند به گفتمان مارکسیستی و شیوه‌ی فهم آن از زمان معتقد باشند؟ از «شدن» چه؛ آیا آنان از شدن و سیلانِ هستی درکی ندارند و تنها به قاب‌مندسازی جهان مشغول‌اند؟ در نگاه اول، مارکسیست‌نبودگی عکاسان می‌تواند ایشان را در گفتمان محافظه‌کاری قرار دهد یا در گفتمانِ مذهب. و نداشتن ‌درک محتمل ایشان از شدن و سیلان را می‌توان به علتی همچون قسمی اوتیسم یا ماخولیای ضروری عکاسان نسبت داد؛ یک ثبات، یک درخودماندگی، یک سکوت، یک درلـحظگی ناب. ...