در آغاز می‌خواهم بحثی را مطرح كنم كه بر مشكل آلمانی‌ها در ارتباط با خصوصاً هنرهای بصری تمركز دارد. این هنرها بر خلاف موسیقی بلافاصله روح را متأثر نمی‌كنند، بلكه ابتدا در چشم می‌نشینند؛ آن اندام حسی‌ای كه وابستگی تنگاتنگی با جهان واقعی دارد. این امر به‌تنهایی مردم آلمان‌ را سال‌ها است آشفته كرده است. درون‌گروی (Inneerlichkeit) ما، وجه متأمل و متفكر طبیعت ما، همواره به جنبه‌ی معنوی/عاطفی هنر جلب شده كه از قرار معلوم با موسیقی و شعر بیشتر اقناع می‌شود تا با هنرهای بصری، كه تصویرِ آن با شكلی از پیش تعیین شده وارد چشم می‌شود. آلمانی‌ها نسبت به ویژگی‌های انتزاعی و خیالی موسیقی و شعر با اشتیاق بیشتری واكنش نشان داده‌اند تا تصاویر دنیای واقعی [منعكس در] هنرهای تصویری، كه ظاهراً در برابر استعداد و غریزه‌ی متمایل به درون‌گروی ما ایستادگی می‌كنند. ...