با دو روش کاملاً متضاد اما به یک اندازه موجه و معتبر می‌توان به عکس‌های نیکلاس نیکسون نگریست. تصاویر او دلایل و شواهد چشمیگری‌اند دال بر اینکه چگونه می‌توان ابزارهای سنتی (و اکنون منسوخ و مهجور) رسانه‌ی عکاسی – دوربین قطع بزرگ، فیلم سیاه و سفید، چاپ کنتاکت – را به کار گرفت و به انجام کاری بی‌سابقه در هنر پرداخت و در قلمروی ناشناخته‌ای دست به مخاطره زد. در عین حال آن‌ها بر موضوعاتی متمرکزند – همچون فقرا، سالخوردگان، بیماران رو به مرگ – که آن آثار را با سنت عکاسی مستند، که دلمشغولی اجتماعی دارد، پیوند می‌دهد....