«آئورا. بنیامین، سانتاگ، بارت» به گفته‌­ی نگارنده‌­ی آن گزارش و روایتی از آموزه­‌های سه اندیشمند برجسته‌­ی معاصر است. آنچه از والتر بنیامین (1892-1940)، سوزان سانتاگ (1932-2005) و رولان برات (1915-1980)، درباره­‌ی عکاسی دریافته است. این نوشتار مشخصاً به نقش و اهمیت این سه تن در نظریه­‌ی عکاسی و هنر اختصاص دارد. همچنین به وجود رابطه‌­ی احتمالی بین این نظریه‌­ها می‌­پردازد. «شاید اولین رابطه و وجه اشتراک‌­شان این است که هیچ کدام به «عکاس» نپرداخته­‌اند. احتمالاً به این خاطر که هیچکدام تجربه‌­ی عکاسی کردن نداشته­‌اند. اما چه بسا دلیل اصلی این باشد که بحث آنها، بحثی زیباشناختی و در چارچوب مسائل و دغدغه‌­های تاریخ هنر نیست. بنیامین عکاسی را به مثابه رسانه مد نظر قرار می­دهد. سانتاگ بر تأثیر اجتماعیِ عکس و عکاسی، کاربرد آنها و نقش فرهنگی­‌شان متمرکز می­‌شود. بارت هم به بیننده و دریافت او می­پردازد. جالب آنکه مباحث هر سه تن، اتکاء عکاسی به مصداق است.» آذرنگ ابتدا ایده­‌های هر یک از این سه نظریه­‌پرداز را به اختصار شرح می­‌دهد و تلاش می‌­کند از این رهگذر سیر تحول مفهوم «آئورا» یا هاله‌­ی هنری را در نظریه­‌ی عکاسی دنبال کند. او در نهایت به رابطه‌­ی نظریه­‌ی عکاسی بنیامین و بارت با تأکید بر همین مفهوم می‌­پردازد.

برای دریافت مقاله روی گزینه‌ی خرید کلیک کنید. 

برای مطالعه‌ی سایر مقالات فرشید آذرنگ اینجا را کلیک کنید.