گالری-خانه‌ی «هفت ثمر»

داشتم به تهران فکر می کردم. به این شهر نازیبای دوست‌داشتنی.
داشتم در نقشه‌ی خیالیِ ذهنم، به لوکیشن‌هایی از تهران فکر می‌کردم که روی هر کدام شان، تکه‌ای از سال‌های خوش جوانی‌ام را پین کرده‌ام.
یاد گالری “هفت ثمر” افتادم که برایم بی‌شک یکی از همان جاهاست.

پاییز بیست و پنج سال پیش وقتی خانم لی‌لی ثمری (که خودش استاد دانشگاه هنر بود) و برادر شاعرش فرهاد ثمری گالری “هفت ثمر” را راه انداختند و به دیوارهای متروک و مهجور زیرزمین خانه‌ی پدری‌شان این فرصت را دادند تا از آن روز به بعد، هزاران اثر هنریِ پررنگ و شور از سر و رویشان آویزان شود، ما دانشجوی سال دوم دانشگاه هنر بودیم.

اولین نمایش مهم آنجا در نظر ما، نمایشگاه چهارنفره‌ی عکس های یحیی دهقانپور، بهمن جلالی، مهرداد نجم‌آبادی و مهران مهاجر بود که تقریبا پای همه‌ی عکاسانِ حرفه‌ای و آماتور آن روزگار را به این گالری زیبایِ تازه تاسیس باز کرد؛ و آرزوی تجربه‌ی چنین نمایشی را در دل تک تک ما نوعکاسان کاشت.

خیلی نگذشت که با فرشید آذرنگ عکس‌های طاق و جفت‌مان را بی‌سفارش و حمایت ( با اعتماد به نفسی بی‌دلیل که بیشتر به پررویی شباهت داشت) پیش خانم ثمری بردیم برای گرفتن وقت نمایشگاه.
با آن همه روابط دانشگاهیِ ایشان و آن همه دوست و آشنا میان اساتید و فارغ‌التحصیلان هنر که می‌شد حدس زد همگی در صف گرفتن وقت از او بوده‌اند، تلاش ما دانشجویِ سال دومی تیر بی‌هوایی بود در تاریکی.

اما خانم ثمری وقت داد. بلافاصله. بی‌هیچ حرف و شرطی. با یک دنیا لبخند و امید و تشویق.
باورکردنی نبود. سررسیدش را باز کرد و برای چندماه بعد اسم‌مان را وسط‌های اردیبهشت نوشت.
آرزوی دور و درازی که می‌توانست در نظر همه‌ی ما دانشجویان محال جلوه کند، به یمنِ مهر ذاتیِ خانواده‌ی ثمری، چه آسان بود و چه بی‌منت و چه در دسترس.

افتتاحیه‌ی اولین نمایشگاه عکس‌مان یک عصر جمعه‌ی رگباری و بارانی بود.
من و فرشید نفس‌نفس‌زنان از آن همه دوندگیِ یک ماهه برای آماده‌سازیِ عکس و چاپ و کارت و قاب و پوستر و حواشی، حالا ساعت ۴ عصر اردیبهشت با دلی آشوب و لرزان، قدم‌زنان ایستاده بودیم به ‌انتظار این تجربه‌ی تازه و نامعلوم.
لی‌لی با آن لبخندِ هرگز محونشدنی و  فرهاد با آن همه شوخیِ بی‌وقفه، مدام سعی داشتند تا فضا را  برایمان آرام کنند.
 تجربه‌ی تازه‌ای که به لطف آن همه دوست و رفیق و حامی، راحت‌تر از آن‌چه فکر می‌کردیم پیش رفت. با هر مهمانی که به گالری می‌آمد وجودمان روشن‌تر ‌می‌شد و با هر لبخند و معاشرتی، تهرانِ دهه‌ی هفتاد جای قشنگ‌تری.
از سال‌هایی دارم می‌نویسم که در سطح شهر تعداد گالری‌های آبرومند به هفت هشت تا هم نمی‌رسید  (سیحون، گلستان، افرند و کمی بعدتر برگ و آریا و الهه) و همان‌ها هم به اتکا شور درونی و زحمتِ کم‌پاداشِ مدیرانش شکل گرفته بود و پیش می‌رفت.
از روزهایی می‌نویسم که هنوز گالری‌دارها دستیار نداشتند و دستیارشان دو شب قبل از افتتاحیه دائم زنگ نمی‌زد با لحن سردِ یک متخصص، از شما ادیشن کارها را ببپرسد. و این که قیمت ادیشن‌ها با هم چه فرقی می‌کند و آرتیست پروف‌تون پس چی؟
آن روزهای طلایی و سالم‌ به قول ویلیام کلاینِ عزیز، هنوز از دستکش سفید و این قرتی‌بازی‌ها خبری نبود و تا دوستی از راه می‌رسید، دست می‌کردیم تو کشو و آخرین پرینتی که از تاریکخانه آورده بودیم را (با هزار عشق نهفته) بهش هدیه می‌دادیم.
هنوز کنار و پایین عکس‌ها اعداد و کسر و اعشار نمی‌نوشتند و حالا حالاها مانده بود تا به این نورهای ملیح و مخفیِ سفید رنگی برسیم که مثل “برخورد نزدیک از نوع سوم” معلوم نیست از کجا این‌جور یکدست و  سکسی و شیری به سطح عکس می‌تابد.