درباره‌ی مجموعه‌‌ی «۴۴ روز» از دیوید برنت در گالری آب‌انبار

کاراکتر برنت آنقدر خاص است که به سختی می‌توان شبیهی در عکاسی برای او پیدا کرد. ژورنالیستی که تاکنون وقایع بیش از ۷۰ کشور را از طریق لنز دوربین‌هایش ثبت و در مجله‌های معروف و خبرگزاری‌های مهم جهان از تایم و لایف گرفته تا نشنال جیوگرافی و گاما و نیویوک تایمز به نمایش گذاشته است؛ وقایع مهمی چون جنگ آمریکا در ویتنام (۱۹۷۲)، کودتا در شیلی و اعدام‌های مخفی آن (۱۹۷۳)، انقلاب در ایران (۱۹۷۹)، قحطی در اتیوپی (۱۹۸۴)، سقوط دیوار برلین (۱۹۸۹)، مداخله‌ی نظامی آمریکا در هائیتی (۱۹۹۴) و … . با این حال برخلاف بیشتر همکاران فتوژورنالیست فاجعه‌دیده و خطرچشیده‌اش که پس از مدتی در اثر عواقب فیزیکی و روانی عکاسی در شرایط سخت، دست از کار می‌کشند، یا بر اثر افسردگی منزوی شده یا حتی ممکن است راه خودکشی در پیش ‌گیرند، برنت در میانسالی هنوز سرحال و پرانرژی و با انگیزه عکاسی می‌کند. به نظر می‌رسد رمز فعال و سرپا بودن این عکاس ۷۴ ساله‌ (متولد ۱۹۴۶ امریکا)، جدا از کاراکتر شوخ طبع‌اش، تجربه‌ی ژانرهای متنوع عکاسی در دوره‌های مختلف و پرداختن به دلمشغولی‌های عکاسانه حتی در سخت‌ترین شرایط کاری است. این روزنامه‌نگار کهنه‌کارِ صحنه‌یِ سیاسیِ واشنگتن نه تنها از تمام رئیس‌جمهور‌های امریکا از جان اف کندی گرفته تا باراک اوباما در لحظات رسمی و حتی خصوصیِ خانوادگی عکاسی کرده، بلکه از منظره‌نگاری گرفته تا عکاسیِ علمی ژانر عوض کرده است و از سال ۱۹۸۴ تا به امروز بیشتر بازی‌های المپیک تابستانی و حتی زمستانی (۲۰۱۸ پیونگ‌چانگ) را در قامت یک عکاس ورزشی تمام‌وقت پوشش تصویری داده است.
برنت در مستندسازی حوادث و رویدادها نه تنها تمام رویکردهای عکاسی ژورنالیستی را از تأکید بر لحظه‌ی قطعی کارتیه برسون تا بسط تک عکس با روایت‌های یوجین اسمیتی آزموده و در معرض دید گذاشته است بلکه شکل خلاقانه و سیالی به این ژانر داده که تا پیش از این مرسوم نبوده است؛ فرا رفتن از عکاسی سنتی و مستقیم ژورنالیستی با بهره‌گیری از امکانات خاص عکاسانه‌ای که بیشتر در حوزه‌ی عکاسی هنری و تبلیغاتی رواج داشته، عکس‌های اخیر او را جالب توجه کرده است. برای مثال در میان نبرد شاتر زدن‌های پی در پی و رگباری عکاسان خبری با دوربین‌های دیجیتال‌شان برای گرفتن یک لحظه‌ی خاص از واقعه، دیوید برنت را می‌توان دید که در حال جاگذاری یک نگاتیو ده در دوازده سانتی‌متری داخل دوربینِ اسپیدگرافیکِ قدیمی و قطع بزرگش است تا سر فرصت عکسی را ثبت کند که متفاوت و خاص‌تر از هر عکسی است که پیشتر از چنین رویدادهایی گرفته شده است. عکسی که او در سال ۲۰۰۴ با تکنیکِ تیلت داونِ بُردِ لنز (tilt-down lens board) از تبلیغات انتخاباتی جان کری برای رسیدن به پُست ریاست جمهوری امریکا گرفته است، کارزار انتخاباتی را به مثابه‌ی ماکتی از یک بازی درآورده که از پس صحنه هدایت می‌شود یا درست در زمانی که عکاسان خبری بنا بر سنت مدرنیستیِ عکاسی و نیز به دلیل سرعت و کیفیت چاپ، با فیلم سیاه و سفید عکاسی می‌کردند، برنت علاوه بر فیلم تری ایکس (Tri-X) سیاه و سفید کداک، همزمان با فیلم رنگی کداکروم شصت و چهار (Kodachrome 64) نیز عکاسی می‌کرد. فیلمی که ظهور و چاپ آن طول می‌کشید و سریع و مناسب ارسال لحظه‌ای اخبار نبود، اما دقت و عمق رنگ‌دانه‌های آن، کیفیت بالا و دوام طولانی عکس را چند روزی پس از واقعه تا سال‌های سال تضمین می‌کرد.